ای جان و قوام جمله جان ها
پر بخش و روان کن روان ها
با تو ز زیان چه باک داریم
ای سودکن همه زیان ها
فریاد ز تیرهای غمزه
وز ابروهای چون کمان ها
در لعل بتان شکر نهادی
بگشاده به طمع آن دهان ها
ای داده به دست ما کلیدی
بگشاده بدان در جهان ها
گر زانک نه در میان مایی
برجسته چراست این میان ها
ور نیست شراب بی نشانیت
پس شاهد چیست این نشان ها
ور تو ز گمان ما برونی
پس زنده ز کیست این گمان ها
ور تو ز جهان ما نهانی
پیدا ز کی می شود نهان ها
بگذار فسانه های دنیا
بیزار شدیم ما از آن ها
جانی که فتاد در شکرریز
کی گنجد در دلش چنان ها
آن کو قدم تو را زمین شد
کی یاد کند ز آسمان ها
بربند زبان ما به عصمت
ما را مفکن در این زبان ها